Terwijl ik samen met een vriendin aan het lunchen was, keek ik even om mij heen.

Twee stoelen verderop zat een internationale student.

Ze zat alleen. 

Ik bleef stil en aandachtig naar haar kijken. Ze keek somber terwijl ze rustig haar brood aan het eten was. Vervolgens staarde ze voor zich uit en pakte ze haar telefoon. 

Na enkele minuten liep ze de kantine uit. 

Een paar dagen later vond ik dezelfde dame in de gebedsruimte bidden. Alleen. Weer met dezelfde gezichtsuitdrukking als in de kantine. 

Waarom kijkt ze zo? Ik keek haar aan maar ze maakte geen oogcontact. 

Zal ik een gesprek beginnen? Zal ik wat zeggen? Maar wat moet ik zeggen? 

Ik bleef stil. 

Ik beeldde mij in hoe het zou zijn als ik zelf aan de andere kant van de wereld zou studeren. Helemaal alleen, met niemand aan mijn zijde. 

Geen familie, geen vrienden, helemaal niemand.

Je begint als het ware helemaal opnieuw. 

De dagen die langzaam verlopen. De verveling die zal heersen na enkele weken. 

Ik weet nog heel goed dat ik een paar jaar geleden op uitwisseling ging naar het buitenland. Helemaal alleen.

Ik had geen idee wat er op mij stond te wachten. Hoe moet ik nieuwe vrienden maken? Wat moet ik doen als ik geen vrienden kan maken? Zullen mensen mij wel leuk vinden? 

Je wordt onzeker. Heb ik wel een goede beslissing genomen? Ik had denk ik beter thuis kunnen blijven. 

Mensen die je raar aankijken. Je hoort ze smoezen. “Wie is zij? En wat doet zij hier?” 

Ik durfde niet meer naar iemand toe te stappen. Ik voelde me de hele reis alleen en had nergens meer zin in. 

Ik miste mijn familie, mijn vriendinnen. De weekenden die normaal volgepland waren met leuke activiteiten waren nu helemaal leeg. 

Mijn Nederlandse medestudenten gingen altijd stappen in het weekend. Ik? Voor mij was het het hele weekend netflixen. 

Ik hoop dat ze een nieuw seizoen van Suits hebben toegevoegd! 

Ik hield mijn telefoon altijd bij me. Om de paar minuten mijn Whatsapp bekijken. Zal iemand al hebben gereageerd op een van mijn 100 berichten?! 

En wat baal je wanneer je ziet dat je nog geen bericht hebt ontvangen. 

Teleurstellend…

Ik werd uit mijn dagdroom gehaald door wat geluid op de achtergrond. 

Het was de internationale dame. 

Ik weet nu heel goed hoe ze zich voelt, hoe zwaar ze het heeft. 

Ik glimlachte naar haar. Het leek alsof ik haar hele dag had gemaakt! Dat voelde goed. Dat voelde heel goed. 

Ze liep vervolgens weg. Waarom was het zo moeilijk voor mij om een gesprek met haar te beginnen? Of om überhaupt naar haar te lachen?

Ik was bang voor afwijzing. Ik was bang dat ze mij scheef zou aankijken. 

Ik weet dat ik niet de enige ben die dat denkt. Maar wat zal er gebeuren als ze dat toch zou doen? 

Je kan namelijk beter degene zijn die lacht dan degene zijn die niet terug lachte. 

“Onderschat niet de minste van de goede werken, al is het maar het glimlachen naar je broeder wanneer je hem tegenkomt.” (Muslim, Birr: 144)